Podjąć problem podziału przez pytanie: „Co należy do mnie?” Bilans życia, zatwierdzony przez śmierć. To co jest nie ma innego bytu niż ten, jaki nadaje mu podział. Dobro zapieczętowane, to dobro utracone. Dawać, ofiarować się po to, aby w zamian otrzymać od bliźniego dar o takim samym znaczeniu, byłby to, na pierwszy rzut oka, podział doskonały. Ale czyż Wszystko jest podzielne? Czy uczucie, księga, życie w swej integralności mogą być dzielone? Zresztą jeśli nie można wszystkiego podzielić, co pozostaje i pozostanie na zawsze niepodzielne? Czym jest to, co do nas należy, a nigdy nie było nasze? A jeśli dzielimy się tylko żywotnym pragnieniem dzielenia się, jedynym sposobem ucieczki od samotności, od nicości?
![[{[item.product.name]}]]([{[item.product.photo.url]}] 125w)
